تاریخچه پزشکی

در روزگاران کهن این دانش بر مردم ناشناخته بود، و بیماری‌ها را برآمده از عوامل فراطبیعی می‌دانستند، و برای درمان آنها به سحر و جادو دست می‌یازیدند. یونانیان در پیشرفت این دانش نقش به‌سزایی داشتند. دانشمندانی از جمله بقراط، ارسطو و جالینوس از مروّجان اصلی این علم در یونان باستان بودند.

همگام با پیشرفت سایر دانش‌ها، روش دانشی، بنیان‌های دانش پزشکی را دگرگون نمود. پالایش پیوسته دانسته‌ها و اطلاعات به همراه اکتشافات متعدد در رشته‌های دانش پایه پزشکی به دانش نوین پزشکی منجر گردیده است. این دانش اگرچه پایه‌های خود را از دانسته‌های گذشته گرفته‌است و هنوز نیز از دانش‌های سنتی به عنوان منبع استفاده می‌کند ولی روش آن مبتنی بر استانداردهای سخت دانشی است.

در حال حاضر به دلیل گسترده شدن دانش پزشکی علاوه بر پزشکی عمومی، دانش پزشکی به رشته‌های تخصصی و فوق تخصصی فراوان تقسیم گردیده‌است و همچنین ارتباط نزدیک و تنگاتنگی با رشته‌هایی مانند داروسازی، فیزیوتراپی، علوم آزمایشگاهی، پیراپزشکی دارد.

پزشکی در ایران

پزشکی در ایران به دوران باستان بر می‌گردد. با دانشگاه‌هایی مانندجندی‌شاپور، پزشکی در ایران گسترش یافت، پس از اسلام نیز این روند ادامه یافت. از پزشکان بزرگ ایرانی می‌توان به بزرگمهر طبیب (بوذرجمهر) و بعدها در دورهٔ اسلامی می‌توان به ابن سینا، زکریای رازی و علی ابن سهل طبری اشاره کرد. اولین مرکز نوین آموزش پزشکی در سال ۱۲۳۰ به عنوان بخشی از مدرسه دارالفنون بازگشایی شد. دانشکده پزشکی در سال ۱۳۱۳ تأسیس گردید و بعد از انقلاب به همراه کلیه بخشهای وابسته به عنوان دانشگاه علوم پزشکی تهران از وزارت آموزش عالی جدا شده و تحت نظارت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی قرار گرفت.